Het is toch raar hoe de kleinste dingen iemand toch zo content kunnen maken. Een dikke week geleden was ik nog helemaal in mijn nopjes om een nieuwe kerstboom, een deftig hangend gordijn en een opgeruimde naaikamer.

En vandaag is mijn humeur helemaal het tegengestelde van het weer door een paar simpele combats. Combats als in: die zware legerbottines van den ABL (Armee Belges/Belgisch Leger). Mijn vorig paar heb ik namelijk helemaal versleten, de zool was compleet losgekomen. Ondanks reanimatiepogingen met hotglue, nietjespistolen, schoenmakers en nagels heb ik ze definitief aan Maarten moeten geven, en blijkbaar is dat al meer dan twee jaar geleden. Intussen heb ik op larps – want daarvoor gebruik ik ze dus – mijn oude  en eigenlijk nipt te kleine Timberlandbottienen gedragen, tot ik op de laatste Omen moest vaststellen dat ook daar gaten in de zolen waren gekomen, en dat mijn wandelbottines niet waterdicht zijn aan de bovenkant. Blah. Natte en koude voeten, dat is het algelijk toch niet op zo’n weekend in de bossen.

Vandaag heb ik de koe bij de horens gevat – over twee weken zit ik alweer in de bossen – en ben ik beginnen googlen op legerstocks. Mijn jongste broer wist me te vertellen dat er eentje in Deinze zat, maar dat is al gauw een half uur rijden van hier. En toen bleek er ook ene te zijn in Assenede, nog net voor Zelzate, op een kwartiertje rijden. Een telefoontje bracht me de kennis dat ze wel degelijk echte ABLs liggen hadden, in maat 41 (ik doe er extra dikke kousen in, vandaar), voor 109 euro. Bon, ik kon ze online vinden voor 89 (+ 7 euro verzendkosten), maar hier was ik er tenminste zeker van dat ik ze zeker op tijd ging hebben. In de winkel stond ik effectief te glunderen: echte combats! Yes!

En toen bleek er aan de kassa net een actie te zijn van -15% op de schoenen: geen 109, maar 92 euro!

En dus staat er hier op mijn tafel nu een gloednieuw paar zwarte combats te blinken. Elke keer dat mijn ogen erop vallen, blinken ook die. Echt waar.

Deze morgen was het voor het eerst weer vroeg: ons ma moest om acht uur in het UZ zijn, en ik ben haar dus gaan oppikken in Zomergem en gaan afzetten. Dat betekende wel dat ik helemaal klaar en fris en al om half negen al aan mijn bureau zat. ‘t Was vooral eens wat anders :-p

Ik prutste wat rond, en laadde tegen half elf de kinderen in de auto om naar de dokter te gaan. Wolfs vinger, die hij vorige maand verstuikt had en die toen helemaal dik en blauw zag, doet namelijk nog steeds pijn, en dat verontrust me een beetje. Maar aangezien je dus niet zomaar bij een radioloog kunt binnenlopen, gingen we eerst naar de huisdokter. Die zei: “Naar de radioloog”. Tiens. Maar die kon wel onmiddellijk bellen, en we reden dus aansluitend naar de Rooigemlaan. We waren daar eigenlijk vrij snel buiten, en passeerden nog langs de C&A omdat ik eerder al, in een andere vestiging, een prachtig kleedje voor Merel had gezien, alleen een maatje te groot. Helaas, ze hadden het er niet. De jongens kozen wel elk een Tshirt met korte mouwen, want daar is tegenwoordig al weer eens nood aan.

En toen stonden we kwart voor twaalf buiten, keken we elkaar aan, en besloten dat we deze vakantie nog geen fast food hadden gegeten, zoals ik eigenlijk elke vakantie beloof. Wij dus naar ‘t stad, parkeren in de Sint-Michiels, en naar de Pizza Hut. Tip: kies er nooit frietjes, zoals Merel deed, want die worden ook in de oven gebakken en zijn het vreten niet waard.

Enfin, we waren nu toch in ‘t stad, we konden even goed eens rondkijken voor een fietshelm voor Wolf, voor een docking station voor Wolf zijn iPhone voor in zijn kamer, en een nieuwe muis voor zowel de kindercomputer als ma’s nieuwe laptop. In de Hema verkopen ze verschillende soorten kabeltjes, maar blijkbaar geen muizen, en veel fietsgerief, maar geen helmen. We zijn dan maar de Veldstraat ingewandeld, waar ik het gewilde kleedje voor Merel toch nog vond, en waar we de FNAC onveilig hebben gemaakt. In de Zonnestraat vonden we de gewenste fietshelm in felblauw, en in het terugwandelen naar de parkeergarage tikte ik bij M.A.R.T.H.A. alsnog een ring op de kop.

Onverwacht veel geld uitgegeven dus, maar wel een fijne middag. Al had Kobe precies te veel gegeten: hij voelde zich misselijk thuis. En Wolf, die ging op zijn kamer de puber uithangen met zijn muziek :-)

Rond vijf uur ging ik ons ma weer ophalen, en prutste ik bij haar thuis aan de instellingen van de WIFI, want dat internet bleef maar ambetant doen. De modem deed terug normaal na een volledige reset, maar de router sputterde behoorlijk tegen, en ik moest online hulp vragen aan mijn vaste sysadmin, die me dan ook feilloos kon helpen. Joepie!

Al bij al was ik laat thuis, en ben ik dan maar in de zetel geploft. Poeh.

*Waarschuwing: hier volgt een uitgebreide restaurantpost met een massa slechte foto’s!*

We wilden het eigenlijk al een paar jaar, eens gaan eten bij In De Wulf, het driesterrenrestaurant – blijkbaar heeft hij maar één ster – van Kobe Desramaults. Poging een en twee werden gedwarsboomd door het feit dat ik twee keer zo ziek als een hond was, maar juicht ende jubelt: derde keer goeie keer!

Wij tuften dus meer dan een uur richting Dranouter door de pletsende regen, en ik hield een paar keer mijn hart – en mijn stuur – vast voor de capriolen van blijkbaar minder regenbestendige chauffeurs.

Maar eenmaal ginder was het leed geleden, en kreeg ik voor het eerst een alcoholvrije cocktail die ook echt een cocktail was, niet zomaar wat sapjes bijeengegooid. Lekker! Maar vraag me nu niet meer wat erin zat. Alleszins vlierbloesem.

En toen begon een spervuur aan hapjes, het een al verrassender dan het ander. Bart nam er de aangepaste wijnen bij, en kon helemaal niet volgen. Hij vond dat dus totaal niet op elkaar afgestemd: 7 glazen wijn en 1 glas bier was wat van het goeie teveel. Ik nam er de aangepaste sappen bij, maar ook daar had ik moeite om te volgen: 7 sapjes, zoveel drink ik doorgaans niet. Maar het was wel een unicum, en daarom alleen al eens de moeite: een zeer groen iets, dat ook zo smaakte: lavas-angelica. Het tweede was een dik sap, dat eerst bijzonder raar aandeed, maar wel paste bij het gerecht, na een paar slokjes: gerst-honing. Het derde was wortel-witloof, daarna volgde appel-aardpeer, en dan mijn favoriet kweepeer-braambes bij het rundsvlees. Bij de nagerechten kwam sap van duindoornbes, en daarna rabarber-salie.

Ik heb ook niet alle gerechten gefotografeerd – gewoon vergeten – en de foto’s zijn met de GSM in het halfduister, dus ook niet ideaal, maar je krijgt wel een idee. Het menu was trouwens altijd zeer kort van stof.

* Daslookstengel. Lekker! Moet ik zelf eens zoeken, die daslook.

* “Mille Couleurs”. Bart moest lachen: te veel bloemetjes! Maar allemaal zeer lekker. De decoratieve lindebladeren waren niet om op te eten, dat niet. De bloemen wel.

* Makreel, kerrieplant.

* Wulken.

* Het ei.

__

Na de hapjes kwamen de eigenlijke voorgerechten, maar eigenlijk waren die niet echt groter dan de rest. Wel weer veel, dat wel.

* Hondshaai, lavas.

* Krab, bloemkool.

* Asperges van boer ‘Deswarte’, gerookt eigeel, geuze.

* Kreeft uit ‘Audresselles’

* Zurkelstoemp. Het patatje was gegaard in een dikke zoutkorst, en moest je zelf in je bord vermengen met de verse zurkel en de saus. Lekker, dat wel, maar inderdaad: stoemp.

* Tarbot, preihart

* Slakken uit ‘Comines’, daslook, jonge sjalot

* ‘Holstein koe’, warmoes, sleedoorn, klaproos. De klaprozen waren ook eetbaar, en het rundsvlees was eerst gebakken, en daarna versneden tot tartaar. Het ontlokte Bart de opmerking: “We gaan zeker geen honger meer hebben, maar toch blijf ik ergens op mijn honger zitten: ik wil eens een stevig stuk vlees waar ik mijn tanden kan inzetten, in plaats van het ene hapje na het andere. Ook dit vlees is weer hapklaar versneden. Het heeft een beetje een te hoog “Kijk eens wat ik kan!”-gehalte.” Ik volg hem daar wel in.

* Flamiche Vieux gris de Lille

Tussendoor was ook nog plots een hapje van de chef opgedoken, dat niet op het menu stond. Iets met kleine taartjes varkenskop. Lekker!

__

En toen ging het richting desserts. Allez, of toch op zijn minst nagerechten, want er zaten ook hartige dingen tussen.

* Verse geitenwrongel, oude geitenkaas, ijzerkruid en spar. Geserveerd in een kommetje van ijs om alles goed koud te houden. Het kommetje was trouwens niet bedoeld om op te eten.

* Kersen, lijsterblad, vlier. Machtig lekker!

* Rabarber, zuring

En toen werden we uit de toch wel vrij luidruchtige eetzaal naar het salon gebracht. Een vuur brandde er niet, dat was ook niet nodig, maar het was er wel aangenaam zitten. We bestelden nog koffie – matige slow-coffee voor 7 euro per kopje – en kregen er nog de laatste gang bij, en daarna gewoonweg nog een paar oliebollen!

* Millefeuille, hazelnoot

Wat vonden we ervan? Wel, eigenlijk gewoon wat Bart hierboven al zei. Lekker, zeer lekker, maar te… nerveus. De gangen volgden snel, al mochten we gerust vragen om te vertragen. Er is zaalpersoneel, maar het zijn de koks zelf die de gerechten komen opdienen, en dus ook bij momenten de chef zelf. Ik snap daar de bedoeling wel van, maar het doet allemaal zeer hipster en geforceerd aan, vond ik.

Als ik mocht kiezen – hoor mij, verwende snobistische dikkenekkentrut! – zou ik eerder teruggaan naar de Hertog Jan. Ook zeer innovatief, maar… rustiger, uitgepuurder, en daarom ook net iets vaker een wow-gevoel. Ik herinner me nu nog steeds de smaak van de gelakte paling daar, en ik kan niet zeggen dat er hier me een gerecht zo keihard is bijgebleven. Vergelijk gerust met de bespreking van toen.

Om 12.05u was ik klaar met de les, en reed ik linea recta naar de Fordgarage in Ledeberg. Enfin, dat was het plan, want linea recta kon je het niet noemen, met alle omleidingen van dienst. Kwart voor een was ik toch op de Brusselsesteenweg geraakt, en ruilde ik de auto in voor een fiets. Ik kon namelijk mijn remmen horen knarsen bij elke rembeurt, en dat is niet zo de bedoeling.

Fluks fietste ik tot aan de Zuid, haalde geld af, en zocht de Pacha Mama op, mijn favoriete veggie restaurant. Niet dat dat zomaar lukte: ik kwam voortdurend oudleerlingen toe die net van een examen kwamen of stevig aan het blokken waren, en deed uiteraard telkens een klapke. Enfin, iets voor twee vleide ik me op een stoel met een grote kan vers kraantjeswater, een groot bord heerlijke groenten, en de krant. Dik in orde!

Ik had nog wel een paar uur zoet te maken, en ging de lichte miezer me de pret niet laten ontnemen. Kleren heb ik genoeg, en gewoon shoppen doe ik niet graag. Maar ik wilde wel eens gaan snuisteren in de ThinkTwice, de tweedehandswinkel waar ze ook vaak larpkledij hebben. En effectief, ik vond een leuke middeleeuws aandoende jurk, een hesje, en een paar oorringen. Ik had trouwens nog geluk: het waren net de laatste dagen van de maand, en blijkbaar betaal je dan maar 2 euro, of soms zelfs maar 1 per stuk. Ik was dus 6 euro kwijt… Ijverig ging ik ook nog een kijkje nemen in de tweede vestiging, en daar vond ik de max van een superkleurrijke vest, ook voor twee euro. Ik liep te glunderen, denk ik.

Enfin, blijkbaar waren ze nog steeds aan mijn auto bezig, en dus passeerde ik langs de Or om er een koffie te drinken en nog een krant, of toch iets wat er voor moest doorgaan, te lezen.

Uiteindelijk kon ik de fiets weer inwisselen voor de auto, en was ik nog net voor vijf uur op school om de kinderen op te halen.

En toen zag ik plots op FB een oproep van een vriendin, dat ze nog een kaart over had voor het toneelstuk ‘De Kersentuin’ van Tsjechov vanavond. Ik antwoordde dat ik dat zeker zag zitten, maar dat een babysit vinden op zo’n korte termijn wellicht ondoenbaar was. Maar nee hoor, ik had amper de oproep online gezet, of er reageerde al een oudleerlinge. Fantastisch dus!

Kwart voor acht liep ik dus met Patricia de Minard in voor de Kersentuin van Tg Stan. Een aanrader: fris en modern gebracht, met niet minder dan tien spelers, en toch heel herkenbaar. Sommige acteurs spelen echt de pannen van het dak. Als je het nog ergens kan zien: doen!

Patricia en ik dronken nog iets, en tegen kwart over elf was ik thuis, na een toch wel onverwacht fijne dag!

Gisteren kreeg ik het zowaar in mijn hoofd om te gaan “shoppen”. Lees: dik tegen mijn goesting winkels afdweilen op zoek naar een of meer specifieke items.

Stonden op het verlanglijstje:
– één zeer specifiek kleedje uit de Paprika, dat een vriendin op school ook heeft en waar ik compleet zot van ben. Pas op, ik heb het haar gevraagd of ik het ook mocht kopen, hoor! Het mocht ^^
– rode stapsandalen. Enfin, toch nog hopelijk redelijk elegant, maar om bijvoorbeeld over kasseien te dokkeren
– nieuwe regenjasjes voor de jongens, iets steviger dan K-Way, maar toch nog licht

Het heeft nauwelijks mogen zijn. Ik ben rond elf uur naar Lochristi/Oostakker gereden, en daar heb je winkels zo ver je kan kijken. In de Paprika hadden ze het kleedje, maar enkel in een maat 50 of zo. Ik heb het even aangetrokken om te kijken of het me stond, en ik bleef er zot van. Gelukkig hadden ze nog een 44 in de Lange Munt. Ik ben dan in de late namiddag nog tot daar gereden, en yes, het paste ^^

Maar verder heb ik afgelopen om schoenen of de jassen: Paprika, Avance, C&A, Chaussea, Bel&Bo, JBC, H&M, Concept, Torfs, Lola&Liza, Decathlon, Bent, Berca, Brantano en zelfs de Zeeman. Helaas.

Tegen half twee ben ik dan naar Vallery gereden om er gezellig te kletsen, een boterham te eten, massa’s kleren voor Merel op te halen, en samen nog met Bo naar de Brantano terug te rijden om een aantal paar schoenen voor hen, als wederdienst voor alle gekregen kleren. Daarna haastte ik me om Merel op te halen om half vijf op haar danskamp, en stond ik compleet vast in de file op de Antwerpsesteenweg. Gelukkig had een andere mama al eerder aangeboden om haar mee te nemen, en kon ik via SMS dankbaar gebruik maken van dat aanbod.

Enfin, de buit van de dag: het kleedje uit de Paprika, en nog een ander kleedje uit de L&L voor 12 euro, eentje in zwartwit voor deze winter.

Vandaag was eigenlijk al bijna even druk. Iets over half acht stond ik in Zomergem om ons ma op te halen voor een eerste van een tweede reeks zware chemobehandelingen. Tegen kwart over acht was ik alweer thuis, netjes op tijd om Merel in de douche te steken, te ontbijten met haar, haar lunchpakketje te maken, en haar tegen negen uur af te zetten op het danskamp. Daarna heb ik de kuisvrouw geholpen met vanalles, boodschappen gedaan, heb rustig de overschot van het eten van gisteren opgegeten, en ben naar de autokeuring gereden. De eerstvolgende plaats op afspraak was acht augustus, en ik heb nu al een Pro Justitia aan mijn been wegens geen keuring. Blah!

Enfin, ik was nog netjes aan het aanschuiven, met goeie muziek en fijne lectuur, toen de telefoon al ging: dat het bij ons ma bijzonder snel ging, en dat ik haar al tegen drie uur mocht ophalen op de chemo! Het duurde helaas plots wat langer op de autokeuring, maar tegen kwart na drie stond ik al aan het UZ, en via een retourtje Zomergem stond ik netjes op tijd bij Merel om haar op te halen van danskamp om half vijf. Zij zag het nog zitten om alsnog een paar winkels in de buurt te doen op zoek naar rode sandalen en regenjassen, maar het Fabriekske bracht geen soelaas, en in de Fashion Loft hadden ze enkel hele mooie hemden voor Wolf, maar geen jassen meer. Blah.

In de C&A, op weg naar huis, vonden we wel een heel mooi kleedje voor Merel voor volgend jaar, voor Wolfs communie. Score! Toch nog iets, dan :-p

Een van de dingen aan een natuurlatex matras is, naast het feit dat het eigenlijk zalig slaapt, dat ze plots doodvalt. Als in: quasi van de ene dag op de andere is ze haar veerkracht grotendeels kwijt.

Die van ons was dat eigenlijk al een paar weken geleden, had ik de indruk. En dus pakte ik vandaag de kinderen op, sommeerde iedereen in de auto te kruipen, en reed naar Ikea. Ik weet het, er zijn wellicht betere matrassen dan dat, maar ik heb door onze Ergosleep lattenbodem maar een beperkte keus, en de matrassen van de Sleepy zijn onbetaalbaar. Soit, we aten er zonder aan te schuiven, ik dropte alle drie de kinderen in de Smaland, en ging op mijn gemakje uittesten en rondlopen.

Het leuke aan Ikea is dat je meteen je spullen kunt meenemen. Enfin, even wachten aan de stock, dat wel, maar verder? De matras ligt er al op, ik ben benieuwd. En verder kan je natuurlijk niet de Ikea verlaten zonder een aantal kleine, fijne spullen en prullen. En planten, dat ook :-p

We hadden het kennelijk nodig om eens goed te slapen, en dat deden we dan ook allemaal. Ik ben met een ruk wakker geworden om twintig over negen, en ben dan maar de kinderen gaan halen. Die waren wakker, maar Wolf eigenlijk ook nog maar net. Merel was al langer wakker, maar had heel stilletjes zitten spelen met haar poppen, zodat de jongens niet wakker waren geworden.

Ontbijt was maar tot tien uur, en we moesten ons dus bijna haasten! Maar na het eten sleften we op het gemakje terug naar ons kamer – kilometers dat ne mens hier doet, zeg! Barts knie is er niet onverdeeld gelukkig mee, en hijzelf ook niet. We kleedden ons om, smeerden een halve pul zonnecrème, en gleden als een sardientje in zijn blikje olie het zwembad in. Enfin, de kinderen toch, ik ging eerst nog op queeste naar een ligzetel. Je mag hier niet voor tien uur bedden bezet houden met een handdoek, ze nemen die gewoon weer weg, en dus zitten er al mensen vanaf half acht aan het zwembad. Ik zweer het u! Met wat zoekwerk sprokkelde ik zowaar nog twee bedjes samen, zelfs onder een parasol! Bart installeerde zich, en ik ging mee het zwembad in. Wat later wisselden we van plek: de dokter had zwembadplezier aangeraden voor Bart, omdat dat beweging zonder belasting is. De kinderen vonden het in elk geval zalig!

Tegen een uur of een gingen we ons afdrogen, trokken weer gewone kleren aan, en gingen eten. Het buffet is best wel impressionant, beter in elk geval dan dat van de Club Med in Tunesië. Heel veel keus, meer dan genoeg, en ook dingen specifiek afgestemd op kinderen.

Na het eten hielden we een siësta: niet dat er geslapen werd, maar dat beetje rust op de koele kamer, weg van de hitte en het felle licht, deed goed. Vooral Merel heeft het lastig: ze is echt moe. Maar tegen half vier zaten we in het andere deel van het zwembad, zijnde het waterpark, aan de andere kant van het hotel. En ook hier vonden de kinderen het ronduit de max! Er is een speelstuk voor kleuters, en Merel amuseerde zich te pletter. Bart had het deze keer heel rustig aan gedaan, en ook hier hadden we een ligbedje onder een parasol voor hem, waarmee hij zich kon verzoenen. Op die manier kon hij Merel in de gaten houden, terwijl ik met de jongens op de glijbanen ging. Er zijn parallelle glijbanen, er is een glijbaan op een band die gewoon rond draait, maar er is ook een speciaal geval: een glijbaan waarbij je verplicht in een dubbele band moet, megasteil naar beneden duikt, en dan door de snelheid aan de andere kant weer een gans stuk omhoog gaat. Het equivalent van een rollercoaster, eigenlijk. Ongelofelijk leuk! En het hele fijne: meer dan banden genoeg, geen wachtrij. Zalig!

Om zes uur werden we buitengekuist want dan sluit dat stuk, en gingen we rustig douchen. Dat ‘rustig’ mag je letterlijk nemen, want het was zowat half acht voor we aan tafel zaten. Maar de jongens wilden perse nog in de zee gaan zwemmen, en dus at ik rustig mijn dessert, terwijl Bart Merel in bed ging steken, en de jongens weer hun zwembroeken aantrokken en handdoeken en mijn boek meenamen. Maar alles was een dik uur later dan gisteren, en dus begon het al flink te schemeren. Ze hebben doorgezwommen tot het echt pikdonker was en ik mijn boek niet meer kon zien. Mijn camera is zeer lichtgevoelig, en die maakte er nog dit van.

Maar, om eventjes een beeld van de duisternis te schetsen: dit is wat mijn iPhone ervan maakte.

We liepen door een zeer sfeervol hotel terug naar onze kamers, de jongens maakten een nieuw zwembad in onze badkamer door zich daar te douchen, en ik stak hen in bed bij een flink doorslapende Merel.

Waarna ik Bart in de lounge vervoegde voor een deugddoende cocktail. Slaapwel!

Na drie dagen liggen onze routines hier blijkbaar al vast: slapen tot negen uur, rustig opstaan, ontbijten, nog wat lummelen op de kamer, en naar het zwembad.

Tegen één uur gaan eten, dan siësta, en rond een uur of drie – half vier opnieuw naar buiten, deze keer richting de zee. Merel heeft nog nooit in de zee gezwommen, en daar wilden we duidelijk verandering in brengen. Eerst was ze dan ook wat huiverachtig: “Mama, dat gaat diep zijn!” “Mama, ik vind die golven niet zo leuk!” “Mama, dat smaakt zo vies!” Tsja… Maar na een tijdje vond ze het heerlijk: spelen met de broers in de zon, in het zand, putten bouwen, broers ondergraven, dat soort dingen. En dat allemaal terwijl het heerlijk warm is, en je ook in de zee niet staat te bevriezen.

Ik had mijn handdoek in de schaduw van een van de parasols gelegd, het zand zelf was gewoon gloeiend heet, en de dame die eigenlijk aan de parasol lag, lag toch te zonnen. Bart was in de bar gaan zitten, op een plekje waar hij ons perfect kon zien zitten en vice versa.

En toen kwamen twee blonde Duitse jongetjes al stamelend met een luchtmatras: of wij ze niet wilden? Euh, ja? Ze gingen morgen toch naar huis, en gingen die dingen niet mee nemen. Ik had gisteren inderdaad met de mama gesproken, en die was blij dat ze eindelijk tegen iemand Duits kon praten, want ze kon eigenlijk amper Engels. Ik had haar toen aangeboden om, als ze ergens niet uit haar woorden geraakte, te übersetzen, zonder probleem.
Bon, er moest dringend gespeeld worden met de nieuw verworven luchtmatras, en het bijhorende blauwe bootje waarvan de bodem kapot was.

Al bij al was het half acht voor we eindelijk gedoucht waren en aan tafel zaten. Ik stak daarna Merel in bed, en we gingen nog iets drinken met de jongens in de lobby. Met de computers en iPads, uiteraard. En Bart? Die struint door de gangen met zijn krukken, maar het lukt beter en beter om ze even weg te laten. Oef.

Toen de jongens in bed zaten, zijn Bart en ik nog in de lounge blijven zitten, op ‘t gemakje wat computeren. Toen hij echter plat wilde liggen met zijn been, ben ik nog voor een nachtwandelingetje langs het strand gegaan. Prachtige volle maan, trouwens.

Het moest een rustige dag worden vandaag: de kinderen waren precies moe, hadden het een beetje gehad met het zwemmen, en vroegen zelf om binnen te blijven. Bart en ik lazen, de kinderen speelden iPad. Maar ik merkte dat Merel zich begon te vervelen, en zocht naar een paar dingen online. Ketnet.be was geen optie wegens niet afspeelbaar in het buitenland, en ook YeloTV was eraan voor de moeite want we hadden de digicorder afgezet. Tsja. Maar gelukkig is er ook vanalles te vinden op Youtube, en dus keek Merel eerst naar Prinsessia, ging Kobe alras bij haar zitten, en nog wat later lagen ze alledrie languit in een donkere kamer naar ROX te kijken. Ze hadden duidelijk de slome voormiddagen van thuis gemist.

Na het eten ging het verder op hetzelfde elan, tot ik rond een uur of drie toch iedereen bijeenriep en we naar buiten gingen, met hernieuwde energie. Er werd enthousiast in het zwembad gespeeld, ik gaf de jongens wat tips bij het duiken, en er waren ijsjes. Uiteraard.

Toen ik even bij Bart langs ging, die intussen aan de bar was gaan zitten, zag ik dat de stevige wind vandaag voor behoorlijke golven zorgde. Zodra ik dat ook maar had vermeld tegen de jongens, verhuisden we richting strand. Merel en ik hoefden niet meer in het water, maar de jongens gingen er volledig voor, met de gekregen luchtmatras en Achiel de krokodiel. Langer dan drie kwartier hebben ze het niet uitgehouden: knieën geschaafd en zich pijn gedaan aan de rotsen in het water. Maar het was precies wel de max!

Bij het avondeten voelde Kobe zich plots niet zo lekker, en dus stak ik hem met Merel meteen in bed. Ik denk dat ze beiden sliepen na drie minuten. Wolf is nog bij ons gebleven, en speelde spelletjes met Bart. Tegen tien uur ben ik nog even naar het entertainment gaan kijken, Kretenzische dansen. De Griek in traditionele klederdracht, met wit rokje en pompons op de schoenen heb ik gemist, maar ik heb wel nog een stukje dans gezien. Het eerste stukje entertainment van de ganse week, trouwens, zoiets is niet aan ons besteed.

Het is ook de eerste keer, daar boven op dat dak, dat ik iets rook van de nabijgelegen elektriciteitscentrale: een zoete, weeë mazoutgeur, heel zachtjes. Tsja…

Ik ben absoluut geen goede fotograaf, maar ik heb wel een vrij goed toestel, en vooral, ik neem heel graag foto’s. Ik denk dat dat wel al duidelijk is. Ik ga dan ook ooit, als ik geen babysit meer nodig heb, avondles fotografie volgen, denk ik.

Alleen ben ik ongelofelijk nonchalant met mijn camera, ik weet het. Ik steek het ding altijd gewoon los in mijn rugzak of handtas, zonder lensdop, en laat het ook overal achteloos liggen. Ik had er destijds ook een goedkope tweedehandse Sigma telelens bij gekocht, en daar was ik heel content van, eigenlijk feitelijk. Goedkoop genoeg om er geen zorg voor hoeven te dragen, maar goed genoeg voor deftige foto’s. Alleen… De laatste tijd was er iets mis met de focus: hij bleef haperen in autofocus, maar ook manueel kreeg ik het beeld niet altijd scherp.

Deze morgen moest ik foto’s nemen voor een project van Zuiddag, en het lukte weer aan geen kanten met die kapotte lens. Ik ben me na de lens naar de fotowinkel geschoten, met de vraag wat het zou kosten om ze te laten repareren. Bleek de lens nieuw ook maar 200 euro te kosten, en reparatiekosten (met verzending en zo) zouden ook wel eens in die buurt kunnen liggen. Ik heb me dan maar gewoon een nieuwe lens gekocht, probleem opgelost. Cadeautje voor mezelf, zeg maar.

En ik dacht bij mezelf dat ik toch wel een ongelofelijke gelukzak was, dat ik zomaar zonder nadenken 200 euro kon uitgeven voor een folie. Het is helaas niet iedereen in dit land gegeven.

Ons ma had al een paar keer gezegd dat ze nieuwe kussens wilde voor in haar zetel, en dat ze bij iemand zo schoontjes had gezien, zo van die limoengroene, en dat die van de Weba kwamen, en of ik daar niet ne keer kon omgaan. Probleem van kerstcadeau meteen opgelost, zou ik zo denken.

Ik laadde tegen een uur of elf de drie kinderen in de auto, nam de afmetingen van onze huidige zetel mee, samen met een vouwmeter, en we reden richting Weba. Onze zetel is intussen twaalf jaar oud, en eigenlijk toch wel stilaan aan vervanging toe. ‘t Is de max van een ding, met ideale afmetingen, maar hij begint er echt wel versleten uit te zien – plekken en zo – en aan de verbinding tussen de twee zetelhelften zit er een balkje dat nogal voelbaar wordt.

Ik heb een drietal zetels in aanmerking laten komen, maar eigenlijk feitelijk heb ik mijn goesting gevonden, maar dan wel omgekeerd qua opstelling en in het donkergrijs. Heel erg gelijkend op onze huidige zetel, eigenlijk feitelijk.

We dronken er iets terwijl ik aan een verkoper alle gegevens vroeg, en gingen daarna op zoek naar de bewuste limoengroene kussens. Gelukkig moest ik enkel nog snel puree maken thuis, want intussen hadden de kinderen wel honger gekregen.

Na het eten werd er wat gelummeld, en tegen drie uur moest Wolf nog maar eens naar de kinesist. Ik nam nog eens alle kinderen mee, want ik had gezien dat er in de buurt twee geocaches waren: eentje heel ingenieus weggestoken in een voortuin, en een andere heel ‘smerig’ weggestoken langs de parallelweg van de R4.

Helaas was intussen Merels humeur omgeslagen, zodat ze aan het brullen gegaan was. Heel gezellig, heel leuk, zodat we maar gewoon terug naar huis reden. Maar bon, we hadden op zijn minst toch een klein beetje buitenlucht gehad en een kort wandelingetje gemaakt.

Wat doet ne mens op de middelste woensdag van de krokusvakantie, als hij een communicant heeft?

Juist, naar de asviering gaan en een askruisje halen. Dat moet dus geleden zijn van in mijn lagere-schooltijd, serieus zeg! En vooral, het is ook stevig wat veranderd. Al kan dat nu ook wel aan onze wijze pastoor liggen, die echt probeert aan te sluiten bij de huidige leefwereld.

Het was vooral geen mis, maar een viering. Waarbij de palmtakken van vorig jaar opgehaald werden en ritueel verbrand. Blijkbaar was dat altijd al zo, maar toch niet in de kerk zelf, voor zover ik me dat kan herinneren. De pastoor had een ijzeren vuurschaal midden in de kerk gezet, stak het vuur aan, en één voor één mochten de kinderen er takjes op gaan leggen. Eén ding werd wel duidelijk: er is géén rookmelder in de kerk! Op een bepaald moment kon je gewoon de andere kant van de kerk niet meer zien, zo wijs! Vuurke stook in de kerk dus!

Enfin, we kwamen getooid met een zwarte vlek op het hoofd buiten. En toen we thuis kwamen: verrassing!

Want gisterenavond rond een uur of zes ging nog de telefoon: dat ze het tuinhuis niet gingen komen zetten, want het had de voorbije dagen al veel te veel geregend, en ze hadden nog van dat rotweer voorspeld voor vandaag. En een beetje regen kan nog, maar compleet doorweekt, dat wilden ze hun werkmannen ook niet aandoen. “Verzopen waterkiekens”, had de baas het genoemd. Ik deed geen moeite om mijn teleurstelling te verbergen: ik had er enorm naar uitgekeken om eindelijk van de rommel in de garage af te zijn, en mijn auto weer binnen te kunnen zetten. We hadden speciaal de donderdag ervoor vrij gehouden. Mja, pech dus.

Maar deze morgen, toen ik klaarstond met mijn sleutels in de hand, had de telefoon opnieuw gerinkeld. Ik pakte nog snel op, en jawel, aangezien de zon scheen en het blijkbaar nog leek mee te vallen met dat water gieten, gingen ze toch nog afkomen! Ik sprong een gat in de lucht, en aansluitend in de auto.

En ik was het eerlijk gezegd compleet vergeten, na al dat gedoe met dat vuur in de kerk. Toen ik dus dit plots zag bij het thuiskomen, maakte mijn hart opnieuw een sprongetje!

Geleidelijk aan zagen we het tuinhuis groeien, terwijl ik eerst kookte, en daarna op ‘t gemak koffie dronk. Bart sliep, want die heeft sinds zondag de griep, en kan gewoon op zijn benen niet staan.

Maar op zich konden we niet veel doen natuurlijk: die mannen hadden elektriciteit en water, en dat was meer dan voldoende. Omdat we ons na vijf dagen opgesloten in huis toch wel wat benauwd begonnen voelen, besloten we er toch op uit te trekken. Niet voor een wandeling of zo, daarvoor was het weer teveel aan het miezeren, maar om kleren te zoeken. Wolf doet eind mei zijn plechtige communie en heeft al een prachtig hemd en een paar bijpassende schoenen, maar heeft dus nog broek, gilet en T-shirt nodig, Kobe heeft nog niks, en Merel heeft van vorig jaar een prachtig kleedje in de kast hangen, maar moet nog een vestje voor erbij hebben.

Het leek me de ideale dag: miezerweer, dus ook geen drukte in de winkels daar in Lochristi. En we gingen er toch ooit eens voor moeten gaan.

Wij eerst binnen in de C&A, want daar hebben ze voor meisjes vaak hele leuke kleedjes. En jawel: plots zag Wolf een kleedje hangen voor Merel, eentje dat hij nog veel mooier vond dan wat ze al had. Dus ja, wat doet ne mens dan?

We vonden ook nog de perfect blauwe broek voor hem, en reden wat verder, de volgende winkelcluster in. In de Bel&Bo vonden we niks dat bruikbaar was voor de communie, maar deden we wel een superbatje! Het wintergerief stond al allemaal aan minstens 50%, en dan was het nog 2 + 1 gratis. Resultaat: een stevige winterjas voor Wolf (voor rugby en scouts), een mooie bordeaux gilet voor Kobe, en een ongelofelijk schattige pyjama voor Merel in het rood met katjes op, voor een totaal van 20 euro. Mijn trip was al sowieso geslaagd!

Maar bon, de missie was nog niet geslaagd. We reden naar de volgende cluster, en liepen de Modemakers binnen. Die winkel ligt me doorgaans niet, maar bleek nu wel best mee te vallen. En toen Wolf effectief dingen in het juiste blauw begon te spotten, haalde ik Merel en Kobe uit de auto – die waren blijven zitten omdat ze eigenlijk geen zin meer hadden – want er was een mega ballenbad. Wolf werd er verliefd op een blazer van hetzelfde merk als zijn hemd, en vond er ook de perfecte T-shirt bij. Missie geslaagd dus.
Merel kreeg uit de solden ook nog een heel leuk rokje, en dat was uiteindelijk dat. Maar het duurde nog wel even voor ik de kinderen uit het ballenbad kreeg.

En toen we thuiskwamen, had ik gewoonweg een tuinhuis! Echt serieus zeg! Morgen beginnen we de garage leeg te halen en het tuinhuis op te vullen. Zalig!

Ik weet eigenlijk niet hoe we er nu precies op kwamen, maar op een bepaald moment ging het gesprek tussen Merel en mij over een poppenwagen. Hoe ze geld had gekregen van oma voor haar verjaardag, en dat ze daar nog niks mee gedaan had, en hoe ze eigenlijk echt wel een poppenwagen wilde. Geen buggy, maar echt zo’n wandelwagen. Ik begreep volledig wat ze bedoelde, en vond dat ze gelijk had, dat ze nog een cadeau te goed had.

We gingen Wolf afzetten aan de muziekles om half elf, en passeerden langs de speelgoedwinkel. Daar bekeken we het aanbod, maar namen nog niks mee: we wilden er even over nadenken. En, ik geef dat toe, eens het aanbod online bekijken. Maar de prijzen waren eigenlijk behoorlijk gelijklopend, en Merel had zo graag vandaag nog haar poppenwagen gehad. En dus gingen we om één uur Wolf weer ophalen, en passeerden daarvoor nog langs de winkel.

Zelden zo’n stralend kind gezien, zeg.

Naar de kapper gaan, da’s ook altijd een beetje gevaarlijk. Want op donderdagvoormiddag moet ik niet werken, en als ik dan een korte coupe heb, moet ik altijd nog passeren aan de kringwinkel, en kan ik het niet laten nog even binnen te wippen.

En wat heb ik dus mee vandaag? Een nieuwe handtas van Ghentmade, 35 euro, maar een heel mooi diep paars. En dan nog een vrolijk zomersjaaltje voor een euro, en een prachtige dikke wollen kleurrijke sjaal, ogenschijnlijk nieuw, van Olivier Strelli, voor 3.5 euro.

Tsja…

Shit happens, right?

Gisteren waren we bij ons ma, en ik vond haar echt wel zwak op haar benen. Ik zou vooral niet graag hebben dat ze op een bepaald moment valt, en niet meer recht geraakt. Ons pa is wel ergens in huis, maar die zit vaak voor lange tijd beneden, en ‘t is niet alsof ons ma nog luid kan roepen, en ons pa is zo al zo doof of een kwartel.

En dus ging ik rondkijken voor een alarmknop. Die bestaan in verschillende soorten en maten, maar zijn meestal met een ganse installatie via je telefoonkabel, en ik wilde die knop het liefst nog vandaag. Uiteindelijk kon ik kiezen om nog snel tot aan Partena te gaan aan de Ghelamco, maar mijn voet doet echt wel pijn, en eigenlijk feitelijk mag ik niet met de auto rijden. Een andere optie, die me langs alle kanten werd aangeraden, is de Zembro: een stijlvolle zwarte armband die echt vanalles kan – zowel alarmknop die belt naar de opgegeven nummers, als plaatsbepaling via GPS (voor dementerende patiënten) en nog wel een paar dingen. Grote nadeel: pokkeduur, als in 400 euro aanschaf, en dan een abonnement van 10 euro per maand. Mja… En toen bleek iemand die ik ken voor Zembro te werken, en kan je dat ding een maand op proef krijgen. Hmmm, als ik heel eerlijk ben, denk ik niet dat we hem een maand zullen nodig hebben… Maar bon, na een hoop over-en-weergetweet werd de armband al meteen volledig op ons ma ingesteld, en is Bart hem voor me gaan halen in de buurt van het station. Op dit uur door de drukte, dat zag mijn voet niet zitten. En daarbij, ik moet straks nog de presentatie doen van het Sidney Galevenement van de rugby. Daar kan ik een barkruk vragen, maar dan nog…

Enfin, ik ga dan daarna, zo tegen half tien, richting Zomergem, zodat ik ons ma in haar bed kan helpen, zoals gisterenavond. Ik ben een pak geruster dan, en ze kan de hulp eigenlijk wel gebruiken. Zij vindt het natuurlijk onzin, dat ik daar speciaal voor afkom, maar het is zowat het enige dat ik voor haar kan doen, en ik voel me zo al zo machteloos…

Enfin, benieuwd naar die Zembro. Het ziet er in elk geval schitterend uit.

In de voormiddag moesten we ons feitelijk nog haasten, Merel en ik, om op tijd bij de dokter te zijn. Zij heeft namelijk behoorlijk veel last van waterwratjes, en daar wilden we iets aan doen. Waar de dokter bij Kobe ze ‘uitlepelde’, wilde deze dokter ze bevriezen. Ik weet niet of het effectief zal zijn, maar ik weet wel dat het pijn deed…

Intussen vloekte en ketterde ik op het weer, want ze hadden stralende zon beloofd, en volgens de radio was dat ook zo. Alleen zag het er hier net iets anders uit:

Maar bon, in de namiddag namen we het risico, en fietsten Wolf, Merel en ik richting ‘t stad: geocaching én spelletjes halen. Wolf wilde met nog wat communiegeld heel graag extra gezelschapsspelletjes kopen, en zijn meester (die zelf massa’s spelletjes heeft) raadde de Spelgezel aan, op de Rooseveltlaan. We zijn dus op ‘t gemak naar ‘t stad gefietst, hebben links en rechts een cache opgepikt, ook een ijsje gegeten – want dat hoort zo, als we in ‘t stad gaan –

en meteen ook drie spellen gekocht. Nog een chance dat ik grote fietszakken heb! We wilden ook nog dobbelstenen voor Wolf, maar die had de Spelgezel niet. Ook de Games Workshop had dat blijkbaar niet, en dus zijn we meteen ook maar doorgefietst tot aan World’s End, in de Ketelvest. Het ziet er van buiten nogal onherbergzaam uit, met een poort en een duistere trap naar beneden, maar binnenin kom je in een grote, grote ruimte met aan de zijkant allemaal zithoekjes en grote ramen die uitkijken over het water. Het is niet alleen een spelwinkel, het is ook en vooral een café, denk ik, en eigenlijk zeer gezellig. Eentje om te onthouden dus.

Tegen dan was het al echt laat, en zijn we snel naar huis gefietst. Hele fijne dag, 17 kilometer gefietst, 5 caches gevonden, en gelukkig geen regen. Oef!

Fantastisch lang geslapen, en dan gewoon wat rondgedrenteld in huis, meer moet dat niet zijn voor de voormiddag. Bart had gisteren al boodschappen gedaan en was van plan – hou u vast aan uw bretellen, want hell just froze over – te barbecuen. Alleen wilde het weer niet meewerken: de vorige dagen waren misschien warm en zonnig, vandaag zag het er volledig grijs uit, en dreigde het zelfs te regenen. Op mijn aanraden hebben we ‘s middags brood gegeten, en gewacht tot ‘s avonds. En jawel, de beloofde opklaringen kwamen erdoor!

Intussen trok ik met de kinderen naar de Decathlon, om een deftige rugzak voor Wolf, want die vertrekt morgen voor tien dagen op kamp. We zochten en vonden een goeie rugzak, meteen ook waterschoenen, we keken eens naar de prijs van paardrijgerief voor Merel, liepen nog even langs de rugbystand, en grabbelden nog een zakje mee van vijf euro om de gsm aan een fietsstuur vast te maken. Ha ja, voor Pokémon Go, dat maakt het meteen een stuk veiliger.

Ik gooide de kinderen af thuis voor een vieruurtje, en reed naar de Brico, want daar was alles met 21% korting vandaag. Ik kwam terug met verf, zowel primer als kleur, voor de betonplaten achteraan, een zeer grote bloembak en bijhorende teelaarde om de passiflora buiten te kunnen planten aan mijn bureau, een nieuwe grote parasol in felrood (en aan 25% korting), en nog wat vijsjes en lampjes allerhande. Happy mens, ikke.

Thuis had Bart – jawel! – alles klaar gezet voor de barbecue. De kinderen vinden dat zo wijs, en dus had Bart maar toegegeven. De tafel stond gedekt, het vlees lag klaar, de groenten waren gesneden, het slaatje gemaakt, het rooster afgewassen, alleen… Het vuur brandde nog niet. Ik ben hier zo’n beetje de huispyromaan, en dus was het aan mij om van vuurtje stook te doen. Dat zo’n barbecue in het begin veel te heet is, en dat je best een uurtje wacht, dat was bijzaak. Tsja. Een en ander resulteerde in een paar zwarte kantjes links en rechts, maar de zalm was fantastisch, en ook het vlees moest eigenlijk niet onderdoen. En je mag zeggen wat je wil: de smaak van barbecue is toch helemaal anders dan die van de pan.

Alleen moest ik nu nog samen met Wolf zijn rugzak maken voor morgenvroeg. Ha ja, als ge 12 zijt, kan dat blijkbaar niet vroeger. Gelukkig had ik wel al eens op voorhand gekeken, en wist ik dat alles in huis was. Nog die chance. Maar nee, het was niet met mijn goesting, nee.

Voor de Gentse Feesten had ik al helemaal geen goesting. Gewoon rustig thuis in mijn eigen kot, en dan morgen vroeg op. Oh, en lezen, natuurlijk. Ik ben momenteel keihard in mijne lees, en ik vind dat best aangenaam, ja.

Soms moet ne mens al eens naar den Ikea: gebroken borden en glazen aanvullen, een boekenplank kopen, en op zoek naar een kobaltblauw tapijt voor Wolf. Ik was in de volle overtuiging dat ze dat laatste daar hadden, maar blijkbaar is het uit de collectie. Bummer.

We hebben er eerst gegeten, en de drukte viel eigenlijk nog mee. We waren gewaarschuwd: blijkbaar stond maandag de parking overvol en kon je je binnen met moeite bewegen. Vandaag was het er druk, maar ik heb het nog al zo geweten. Een twintig minuten aanschuiven voor het eten is nu ook weer niet zo erg: in een gewoon restaurant zit je toch ook altijd te wachten tot je eten komt? En voor de rest: af en toe wat laveren tussen de mensen, maar niks speciaals.

Een tapijt hebben we dus niet gevonden, wel twee boekenplanken van ocharm tien euro per stuk, en dan nog wat extra borden, glazen, een extra setje stoffen groenten en boodschappen voor Merels restaurantje, een verse plant, een laptopstaander, enfin, u kent het wel.

Oorspronkelijk waren we van plan om nog naar de Albert Heijn te rijden, maar dat zagen we intussen niet meer zitten: te veel drukte, te veel mensen. We zijn wel nog even langs Mariakerke afgereden, langs de Action: ik wilde nog nieuwe kabeltjes voor mijn iPhone, maar die waren uiteraard weer uitverkocht. Merel kreeg er wel een prachtig paar feeënvleugels voor twee euro :-p

En verder? Ik ruimde hier nog wat op, dat soort onzin, en had eigenlijk geen zin om verder nog veel te doen. Ja, twee manden was nog gevouwen en weggeborgen, zodat alle kampwas weer netjes en proper in de kast ligt. Ik geloof in efficiëntie :-p