Woensdag, en dus een vrije namiddag. En dus vooral tijd voor allerhande klusjes. Kobe maakte zijn huiswerk en verdween richting Chan, en ik sommeerde Wolf om me te helpen brol in de auto te laden en mee te gaan naar het containerpark. Merel begon prompt ook te helpen, en reed uiteraard ook mee naar dat containerpark. En toen dacht ik er aan dat we vlakbij een grote fietsenwinkel waren. Ik had al in twee fietsenwinkels gekeken voor een ‘nieuwe’ tweedehandsfiets voor haar, maar enkel nog maar eentje van 160 euro gevonden, dat nog te groot is voor haar. Ze kan nog niet fietsen, maar het kleuterfietsje is dan ook pakken te klein voor haar, en niet ideaal om het op te leren. En de gele opvolgfiets waar Wolf en Kobe op reden, is nog net te groot. Dat is zo’n beetje een hybride fiets: niet echt een meisjesfiets, maar ook geen echt uitgesproken jongensfiets, en daar kan ze wel mee leven, zegt ze. We hangen er dan wat bloemen aan, en een vrolijke bel, en probleem opgelost. Kobe is doorgeschoven naar het blauwe exemplaar, sinds Wolf zijn grote fiets heeft. Maar momenteel is die gele fiets nog te groot, en die kleuterfiets te klein. (Als iemand trouwens het kleuterfietsje wil overkopen, roep maar.)

Wij dus naar Tanghe, de notoir vriendelijke fietsenzaak. Maar bon, ze hebben er veel, en jawel, ze hadden er ook een perfect grote, roze fiets. Merel was helemaal in de wolken, en die tachtig euro heb ik dan ook met plezier betaald. Nu nog leren fietsen, dus. Bart?

De fiets staat intussen ook netjes in de garage, naast de andere fietsen en de auto. Want dankzij het ritje naar het containerpark is ook de garage weer opgeruimd geraakt, en staat de auto binnen. Net op tijd voor het herfstige regenweer dat er ongetwijfeld nog zal aankomen. Al voelt dat vandaag absoluut nog zo niet aan, op de eerste dag van de herfst. Ik ben er niet rouwig om, nee.

Zuiddag, het is op onze school en hier ten huize intussen een begrip. Voor wie het niet kent: ik leg het hier even uit.

Twee jaar geleden heeft een leerlinge mijn berging aangepakt, vorig jaar kwam een leerling het tuintje achteraan grotendeels opruimen.

Werk dat ik zelf altijd maar voor me uitschoof, en maar niet aan kon beginnen. Maar dat dus wel moest gebeuren. Dit jaar zat ik na te denken: er was niet direct iets dat hier moest gebeuren waarvoor ik een ganse dag een paar extra handen nodig had. Ik had het erover met Chantal, mijn kuisvrouw, tijdens het koffiemomentje. “Moh”, zei die, “is het geen idee om dan bij uw ma thuis te gaan opruimen?” Van een werk gesproken dat ik steeds maar voor me uit blijf schuiven en waar ik niet aan kan beginnen. Niet omdat het me emotioneel raakt – daar ben ik te rationeel voor – maar omdat het een immens werk is. Mijn ma hield van kleren en schoenen, en kon niks weggooien. Ik heb er al verschillende keren een hoop gerief uit weggehaald, uit dat huis, maar er blijven stapels en stapels. Ik sorteer ginder ter plekke uit, kijk of er iets is dat ik zelf wil, en laat het daar netjes op stapels liggen voor Martine, de kuisvrouw. Zij kijkt wat zij kan gebruiken (maar heeft net als ik een toch wel groter maatje), en dan neem ik het mee naar hier om Chantal te laten kijken, en een vriendin met mijn ma’s maten. En dan gaat de rest naar het dekenaal centrum in Zomergem, waar zij het verdelen voor vierde wereld, OCMW, vluchtelingen, en uiteindelijk de missies, jawel. Alleen: dat is enkel open in de voormiddag tussen negen en elf.

Enfin, ik vandaag dus met een leerlinge naar Zomergem, om de dozen en zakken die al klaarstonden, te gaan afgeven. We hebben eerst ook nog alle dekens die we vonden – en dat waren er nogal wat – in zakken gepropt. Toen alles netjes afgezet was, zijn we verder gaan opruimen. Zelie heeft alle schoenen van ons ma in grote zakken gestoken: vier vuilniszakken vol. Ik zal die deze week nog wel uitsorteren op draagbaar en echt versleten. Jammer genoeg had ons ma maatje 38, want ze heeft een aantal prachtige schoenen, waar ik met mijn veertig niet echt in kan.

Ik moest wel nog gaan lesgeven tussen tien en twaalf, maar gelukkig was Martine er ook, die Zelie kon aansturen. We hebben alle make-up van ons ma weggehaald: die wordt doorgegeven aan de VIP-school, waar ze het bruikbare materiaal er wel zullen uit sorteren. Zo goed als alle kleren zijn ook uit de kasten gehaald en nagekeken. Sommige dingen zijn in de vuilbak gevlogen, sommige dingen heb ik mee zoals nieuwe washandjes en ongebruikte handdoeken, of pareo’s en zo. Het meeste ligt er nu op stapels om door Martine nagekeken te worden.

Na mijn les ben ik teruggereden naar Zomergem, en ben ik met ons pa en Zelie iets gaan eten in de Scheve Zeven. Man, de toost met brie en honing is een gigantische aanrader. Kijk zelf maar.

Enfin, ik had wel al om vier uur klassenraden, dus Zelie was er redelijk snel van af, maar die veertig euro, die was meer dan welbesteed, echt waar. En volledig naar een goed doel, dus een dubbel goed gevoel.

En wil u volgend jaar ook zo’n helper voor een dag? Dat kan, ik zal het u laten weten!

Was ik op mijn verjaardag nog zo blij dat ik ze alsnog aan de praat had gekregen, intussen is onze koffiemachine dood. Als in: de verwarmingselementen en alles werken nog prima, maar een mechanisch deel binnenin zit geblokkeerd. Ik heb het ding opengevezen, helaas, to no avail. Maar ik moet toegeven, het ding heeft acht jaar lang trouwe dienst bewezen, het kon erger. En blijkbaar raakt me dat telkens weer, zo’n dood koffiemachien. Hier heb ik over het vorige lijk geblogd, en hier was ik dan weer bijzonder opgetogen over de aankoop van de huidige afgestorvene.

Zucht.

Het lastigste was, dat ik nu geen koffie had. Als in: geen. Ik heb wel nog Barts oude koffiezet staan van op zijn kot, maar ik heb geen gemalen koffie in huis, en da’s niet zo praktisch met zo’n standaard ding. En het Italiaanse dingetje dat ik nog staan heb, eentje zoals dit, werkt blijkbaar niet op een inductievuur. Ik moet eens zo’n warmteplaat aanschaffen, me dunkt.

Maar dat bracht me nog niet uit mijn penibele situatie. Ja, ik kon natuurlijk ook gewoon naar de winkel gaan en gemalen koffie halen, maar weet ge hoe lastig dat dat is, uit uw kot komen en al?

En toen viel mijn euro: ik heb nog een erfstuk in de kast! Effectief een erfstuk van mijn eigen overgrootmoeder, namelijk een manuele koffiemolen. Ik viste het ding uit de kast, legde aan de kinderen uit wat het was, want die zetten grote ogen op, en liet Merel zelfs even malen. Wat overigens niet zo vlot ging, zoals je ziet.

Maar even later stond er wel degelijk, dank zij dit erfstuk en het reliek uit onze kotstudententijd, koffie voor mijn neus. Enfin, toch iets wat ervoor moest doorgaan. Want als ge espressokoffie gewoon zijt, dan is dit het toch niet.

Toch eens nadenken over een nieuw machien. Ba-hart?

Een hele tijd geleden, ergens in september, geloof ik, had een kennis op twitter een code voor een gratis boeket van Bloomon weggegeven. Ik was blijkbaar de eerste om bijzonder enthousiast te reageren – ik ben een sucker voor bloemen en planten – en ze stuurde me de code door. Die was blijven liggen, omdat ik een ideaal moment wou, en wat is een examenperiode meer dan een ideaal moment, waarbij je veel thuis bent en een opkikker wel kan gebruiken?

Gisteren kwam een vriendelijke jongeman van Bubble Post me het bewuste boeket brengen, en man, het is inderdaad echt wel wat anders dan gewoon een boeket rozen met wat groen tussen. Ik was al gecharmeerd door de verpakking: stevig, recycleerbaar karton met een hoop extra uitleg.

Er zat ook nog een kaartje bij met wat extra uitleg over de bloemen in kwestie. Blijkbaar hebben alle boeketten namen, en dit heet vuurwerk. Blijkt wel te kloppen, als je de kleuren ziet. Er zitten een paar speciale soorten bij, zoals de Rosa Harlequin een witrode gevlamde roos in exact dezelfde tinten als de anjer die er ook tussen zit. De Jatropha Fire Cracker is blijkbaar de bloem waaraan het boeket wordt opgehangen, maar is op zich vrij onopvallend in het geheel. Er zit ook een knaloranje fresia in die nog moet openkomen, en ik hoop nu al op de typische fresiageur. Ik denk trouwens niet dat er twee gelijke bloemen in zitten.
Ik deed het vloeibare bloemenvoedsel in de vaas, volgde de diverse instructies op de verpakking, en had een prachtig boeket staan, dat nog volledig open moet komen.

Ik ben benieuwd hoe lang het zal staan, maar het lijkt kraakvers.

Is er dan een nadeel aan Bloomon? Jawel, de prijs. Het ‘kleine’ boeket, zoals het mijne, kost 22 euro. Een iets groter kost je 26 euro, en een groot 33 euro. Dat is al bij al niet goedkoop, zeker als je weet dat je bij pakweg de Aldi een klein fleurig boeketje – toegegeven, kleiner dan dit, en een pak minder divers en gewoner – kan krijgen voor 5 euro. Mja.
Het voordeel is dat je iets speciaals in huis hebt, elke keer iets anders, mét uitleg, en aan de deur geleverd. Je kan dus ook een abonnement nemen, of cadeau geven.

Ik ga afwachten hoe lang het boeket staat, maar voorlopig ben ik echt wel enthousiast.

UPDATE: net geen twee weken later staat het grootste deel van het boeket nog steeds oké. De roos heeft het mooiste wel gehad, de fresia’s – die inderdaad heerlijk roken – zijn uitgebloeid, en een van de groene takjes heeft wat uitgeplukt, maar het mag nog steeds blijven staan, al loopt het op zijn einde. Maar bij de meeste boeketten is een week al een succes, en toen stond dit boeket echt op zijn mooist. Dit is een foto van 26 december:

Hmm. Verdict: waar voor zijn geld. Ik ga eens kijken voor een tweewekelijks abonnement, denk ik. Cadeautje voor mezelf.

Wie het zelf eens wil proberen, mag het laten weten: ik heb een code waarbij ik aan drie mensen een gratis vaas kan geven bij een eerste bestelling.

Het had wat voeten in de aarde, maar eind december had ik eindelijk mijn nieuwe fitbit in handen. Fitbit? Ja, zo’n polsbandje dat je stappen telt en je slaappatroon meet. Met mijn Flex was eigenlijk niks mis, maar ik miste een uurwerk. Beide tegelijk dragen is niet aangenaam, en ja, ik heb wel een gsm, maar als ik aan het lesgeven ben, ligt dat ding meestal een eind verder op mijn bureau.

Bizar genoeg moest ik in de omschrijving van de verschillende soorten Fitbit serieus zoeken naar dat fameuze uurwerk: overal hadden ze de mond vol over stappentellers, afgelegde kilometers, alarmtoestanden, bij sommige modellen zelfs hartslagmeters, maar dat uurwerk? Daarvoor moest je al echt goed in de technische specificaties zoeken, terwijl dat net voor me de selling proposition was. Mja.

Maar ik heb dus mijn Alta, en die is een pak mooier dan het vorige type dat ik had, en in mijn geval lekker paars :-p

En ja, bij een dubbel tikje op het schermpje of een flukse polsbeweging zie ik hoe laat het is. Een bijkomend tikje geeft me mijn aantal stappen, afgelegde kilometers, en meer van dat soort dingen die je apart kan instellen. Zo zoemt het ding even als ik om tien voor het uur nog niet aan 250 stappen zit dat uur. Dan geeft het me tien minuten om alsnog in beweging te komen. Ideaal voor als ik weer eens te lang achter mijn computer blijf plakken.

Wat ik ook de max vind – hoe onnozel kan het zijn, zeg! – is dat, als ik actief ben, er een bloempje op het scherm lijkt te groeien. Bij rust is het een schattig klein knopje, hoe actiever, hoe groter de bloem. En heel actief = een dansende bloem, waar Merel prompt de slappe lach van kreeg. En ja, ne mens doet dus extra stappen om dat bloempje te zien. Maar je hoeft dat niet in te stellen, je kan ook gewoon kiezen voor de datum. Of enkel het uur.

Maar er is blijkbaar meer, iets waar ik niet eens echt op gelet had. Als ik een smsje krijg, stuurt hij die boodschap naar de fitbit, en zie ik de afzender en de boodschap, na een kort trillen. Maar wat ook bijzonder handig is, en wat ik dus niet wist: als ik gebeld word, trilt de fitbit, en staat de naam van de beller op mijn scherm. Ideaal voor mij, want mijn telefoon staat altijd op stil, en ik merk dan ook pas achteraf dat ik gebeld ben. Ik heb zo al een paar telefoontjes gewoon op tijd kunnen aannemen.

Enfin, ik ben dus bijzonder tevreden, eigenlijk feitelijk. Ik zie het meer als een uurwerk dat me meteen ook extraatjes geeft. En het ziet er gewoon uit als een armband.

Ikke blij. (En nee, ik heb hem niet gekregen, ik heb hem gewoon betaald.)

Oh, en wie wil, kan mijn Flex krijgen. Gewoon een stappenteller met een fijn online dashboard. Geef me een goeie reden waarom hij voor jou zou zijn. Sorry, het ding is al doorgegeven!

Op donderdag heb ik om 12.05 uur al gedaan met lesgeven, en ik had voor een keertje kunnen afspreken met mijn lief om te lunchen. Hij had de Koevert op Wondelgem gekozen, en dus zat ik daar netjes kwart over twaalf. In de schemer. Hoezo? Wel, hun elektriciteit was uitgevallen, en ze kregen hem maar af en toe aan. Ze hadden al een aantal klanten weggestuurd, maar blijkbaar kennen ze er Bart, en wij konden blijven. Ik had dan ook een plaatsje aan het raam uitgezocht :-p Nog een chance dat ze koken op een gasvuur dus. Enfin, de lunch was lekker maar bijna haastig te noemen, want ik moest om half twee al in Sint-Amandsberg staan, voor een hoognodige knipbeurt.

Aansluitend reed ik in de regen naar Oostakker-Lochristi, pikte in het passeren een fijne geocache mee, en waaide er de Brantano binnen. Voorlopig loop ik nog steeds met die laars rond en met één paar schoenen dat de exact goeie hoogte heeft, maar ik hoop dat ik toch misschien wel ne keer ooit weer gewone schoenen zal kunnen dragen. Platte schoenen, welteverstaan, zeker in het begin. Hmpf. Ik vond een paar lelijke maar warme Kickers in bordeaux daim voor 36 euro, en stelde me daarmee tevreden. Ik passeerde wel nog eens langs de Cassis/Paprika, en vond daar dan weer de max van een kleedje voor nu, en zelfs een kleedje voor Merels communie. Happy me!

Ik belde mijn man op, en reed naar de Weba. ‘t Is al meer dan een jaar dat ik een nieuwe zetel wil, maar het komt er maar niet van. Vorig jaar in de kerstvakantie had ik samen met de kinderen een model uitgekozen, en lo and behold, een jaar later hadden ze die nog steeds! Ik hoefde hem zelfs niet aan te wijzen: Bart passeerde er, en zei: “Die!” Ja dus.

We kozen nog samen de exacte opstelling, de kleur en de stofsoort, en dat was dat. Op een half uur geregeld. Moet dat daarvoor zo lang duren??

Enfin, ik waaide nog even langs de houthandel voor de vlekproblemen op ons parket, kreeg bijzonder goeie raad en dure producten, en reed huiswaarts. Al na zessen, nota bene.

En toen moest ik noodgedwongen nog het koor afzeggen ook, want door al mijn gehoest zou er van zingen toch niks in huis komen, en ik had sowieso toch al bijna geen stem meer. Bleh.

Jawel, de nieuwe zetel staat er!

Het was al een paar jaar – geen overdrijving – dat ik het zei, dat we aan een nieuwe zetel toe waren. Het oude exemplaar was verschenen, er waren slijtplekken op de stof, de kussens hadden betere tijden gekend, en hier en daar was er een plek op die niet meer uit wilde gaan. Maar… het was precies een zetel zoals we die graag wilden: donkergrijs, groot, en vooral zeer breed, zodat je er met zijn allen kunt in gaan liggen. Een echte doorzakzetel, eigenlijk. We hebben die destijds gekocht toen ik in verwachting was van Wolf, kan je je voorstellen.

Vorig jaar, december 2015 dus, was ik al eens met de kinderen in de Weba gaan kijken, en had ik mijn goesting gevonden. Een jaar later, afgelopen januari, heb ik eindelijk Bart meegekregen om te gaan kiezen. Dezelfde zetel was er nog steeds te krijgen, en Bart duidde die eigenlijk ook meteen aan als favoriet. We gingen allebei resoluut voor hetzelfde kleur, alleen mocht de zetel ietsje groter zijn dan nu. En ik betaalde.

Vrijdag kreeg ik een smsje: dat de zetel binnengekomen was. Ah, dacht ik, ideaal voor de vakantie! Deze morgen belde ik dus met de vraag wanneer ze die konden komen leveren. Dat bleek ten vroegste volgende week maandag te zijn, of zelfs nog later. Hmm, ontgoocheling. Tenzij ik er zelf om kwam, suggereerde de dame aan de telefoon: vrachtwagentjes waren er nog genoeg beschikbaar, en dat ging me amper 10 euro kosten.

Hmm. Tempting.

Ik postte dan maar de vraag op Facebook of er een potige heer of dame was die het zag zitten om met ons de zetel af te halen. Prompt kreeg ik antwoord van Steve, mijn dirigent: die woont hier een paar straten verder, behoort tot de potige categorie, was toevallig thuis, en moest zelf ook al een paar maanden een kastje afhalen in de Weba. Deal, dus!

We aten, en Wolf en ik begonnen de bestaande zetel uit elkaar te halen. Alleen was het buiten nog maar eens aan het regenen, en is Wolf nog net niet sterk genoeg om zo’n zetel naar de garage te dragen.

Om kwart over twee pikte ik Steve op, om half drie betaalden we onze respectieve bestelling, en om twintig voor drie stonden we vrolijk in het Webabusje aan te schuiven. Een half uur zijn we kwijt geweest in de file van de Vliegtuiglaan tot aan de stock op de Port Arthurlaan, I kid you not. Enfin, blijkbaar was het Meulesteebrug die nogal lang had opengestaan, want tegen dat we de zetel hadden opgeladen, was de file verschwunden. Bon, thuis eerst de oude zetel in de garage gezet, de drie stukken van de nieuwe zetel binnengesleept, Steve mét kastje gaan afzetten bij hem thuis – tegen dan was het kwart voor vier – en terug naar de Weba getuft, onderwijl de kinders de opdracht gegeven de nieuwe zetel uit te pakken.

Ik wisselde het vrachtwagentje weer in, betaalde het minimumbedrag van tien euro – ne mens kan er niet voor sukkelen – en gniffelde nog eens om het contract. Dat vermeldt dus expliciet het Webabrugje, zijnde de bijnaam van het bijzonder lage brugje in de Spesbroekstraat. Ge wilt niet weten hoeveel camions zich daar al hebben vastgereden…

Kwart over vier wilde ik dus gezwind mijn auto starten, en die deed ‘Prrrt’. En daarna nog ‘uche uche’. En daarna nog ‘pffft’. En daarna helemaal niks meer. Dooie batterij dus, het moest er eens van komen na het débâcle ginder in Waimes. Ik belde de Ford Assistance, kreeg te horen dat ik een uurtje moest wachten, ging dan binnen maar eens neuzen naar een nieuwe salontafel, en zat na het telefoontje van de pechverhelper – “Ik ben ter hoogte van de Sidmar, ik ben over tien minuten bij u” – nog veertig minuten buiten te wachten op een dorpeltje. Tsja.

De auto werd gestart, en ik reed fluks naar huis. Garage was al dicht, dat was geen optie, en ze hadden me aangeraden om morgen gewoon opnieuw de pechdienst te bellen, als het ding niet zou willen starten wanneer ik een nieuwe batterij ging halen.

En thuis, thuis had Bart de tafel al gezet – het was intussen half zeven geworden – en was vooral de nieuwe zetel al helemaal uitgepakt en geïnstalleerd. En goed bevonden. Bijzonder gelijkend op onze oude zetel, maar wel iets langer, een pak zachter, en met een extra stukje.

Helemaal happy!!

Nu ik toch ongemeen veel geld aan het uitgeven was, kon ik daar maar evengoed mee verder doen. Na de nieuwe grote zetel, de salontafel, het ei van Wolf en de nieuwe tuinmeubelen kon ik evengoed eens kijken voor nieuwe stoelen. Niet dat de keukenstoelen die we nu hebben, zo erg zijn, verre van, ik vind die nog steeds mooi. Maar onze buitenstoelen zijn aan vervanging toe, en de huidige keukenstoelen zijn daar prima voor geschikt. En Merel gaat ook stilaan op een grote stoel beginnen zitten, en dan hebben we er eentje te kort. Ik had het er hier trouwens al over in 2012, ‘t is dus geen bevlieging.

Ik ben dan eens gaan kijken op tweedehands sites, en lo and behold, daar stonden toch wel zwarte .03 stoelen van Vitra te koop voor 275 ipv 475 euro zeker? Ze waren blijkbaar uit een advocatenpraktijk geweest, maar nu overbodig, vandaar. Er is ook effectief niks aan. Enfin, ik nam contact op, en reed deze namiddag met de kinderen naar Laarne om vier van die stoelen op te pikken. 1100 euro, dat wel, maar da’s nog altijd een pak minder dan 1900, en zoals gezegd, het is niet bepaald een bevlieging :-p

In Laarne pikten we in ‘t passeren nog een paar geocaches op, en reden toen naar de Weba. Onze auto werd ingeruild voor een camionette – je had Kobe en Merel moeten zien glunderen! – en we konden fluks de nieuwe salontafel en de tuinmeubelen opladen. Thuis werd alles afgegooid, en de camionette terug ingewisseld voor de auto met de stoelen.

Een en ander zag er ietsje later als volgt uit:

Heerlijke kussens, en weinig geld. Toch in vergelijking met de stoelen :-p

De salontafel in elkaar steken zal voor morgen zijn, ik ben nu al zo content als een katjen. Maar eerst is er vanavond nog koor.

Vandaag trok ik opnieuw, dit keer met het hele kroost erbij, met ons pa naar de psychiater. Andermaal werd het een lang gesprek van een uur, terwijl de kinderen netjes speelden in de wachtzaal, en ik ons pa zijn verhaal vervolledigde. Ze heeft opnieuw zijn medicatie aangepast, en hij heeft er vertrouwen in, ja. Over twee weken moet hij terug, maar dan wel zonder mij, want ik moet ook zo af en toe nog wel eens werken ook, ja. Maar ook dat ziet hij zitten zonder probleem.

Het was twaalf uur toen we buiten waren, en ik had de kinderen beloofd om dan maar in de Ikea te gaan eten, zodat ons pa dat ook eens zou zien. Ik had nog een paar kleinigheden nodig ook, zoals altijd. Eerst liepen we nog even rond op het terrein van Sint-Camillus, dat echt bijzonder parkachtig is aangelegd, en waar ze zelfs lama’s, pauwen, eenden en nog wel wat beesten houden.

En dan naar Ikea dus. Ons pa trok grote ogen, maar schoof gewillig mee aan, en liet zich zijn eten geweldig smaken.

Hij struinde nog even mee door de markthal van de Ikea, kocht zowaar een nieuw hoofdkussen en nog wat andere dingetjes, en liep hoofdschuddend rond.

Enfin, tegen half drie waren we thuis, dronken we nog een koffie, en verklaarde hij dat hij eigenlijk toch wel een fijne middag had gehad, ja.

Ne mens moet soms niet veel hebben zeker?

Lang slapen, en zo wat rondlummelen, dat is voor mij het ultieme zondaggevoel. Nog de laatste loodjes weggewerkt, alles verbeterd, punten ingediend, vakcommentaar geschreven, commentaren doorgestuurd naar de klastitularissen… We zijn er!

Tegen de middag waren ook ons pa en Nelly er, en het blijft me verwonderen hoe goed die twee overeenkomen. Bart had weer succulent gekookt, en het werd zowaar even stil aan tafel.

Wolf moet dan misschien geen examens doen, maar Kobe heeft wel de pech dat hij grote toetsen heeft, en dus onderwierp omaly hem aan een derdegraads ondervraging over zijn Frans, het dutske. Gelukkig kon hij probleemloos op alles antwoorden, maar ik had ook niks anders verwacht, om eerlijk te zijn.

En verder? Verder werd er een gigantisch kamp gebouwd met de nieuwe poef die Bart gisteren is gaan afhalen. Er zit wel degelijk een klein kleurverschil op, maar bon, daar is niks aan te doen, dat wisten we op voorhand. Hij is in elk geval al goed gebruikt ^^.

Om acht uur stond er vanmorgen al eentje te blinken aan het station:

Aansluitend reed ik naar de garage om mijn auto daar even te tonen: hij is eergisteren afgekeurd omdat er speling op het linker stuurhuis vooraan zat, en ik heb een afspraak in de garage volgende week, maar ze vroegen of ik eerst niet even langs kon komen, zodat ze zeker de juiste stukken in huis hadden. Nog een chance: blijkbaar zat mijn uitlaat maar met één vijs meer vast, en kon hij er elk moment afdonderden. Ze hebben die dan maar meteen deftig vastgezet. Ik heb dan nog een geocache opgepikt, en ben dan naar huis gereden. Boodschappen hoefde ik gelukkig niet meer te doen: er was nog meer dan genoeg eten over van gisteren.

En toen laadde ik zowel Wolf als Merel in de auto, en reed ik door de regen richting solden in Oostakker: Wolf heeft dringend nieuwe T-shirts nodig. Het joch is zodanig gegroeid, dat ze allemaal te kort geworden zijn. En het heeft geen zicht, zo’n gast van 13 met een blote navel…

Enfin, wij eerst de C&A binnen, en daar vond hij meteen drie T-shirts die hem aanstonden, een nieuwe bermuda en een nieuwe gilet. Merel vond er een ‘wrijfT-shirt’ en een felroze gilet  die ze ook nodig had. En dacht je dat daar ook maar één stuk van in de solden was? Uiteraard niet. Maar ik heb in totaal voor 7 stuks 65 euro betaald, mij hoor je niet klagen.

‘t Was dus nogal de moeite dat ik tot daar was gereden, ik had evengoed naar de Wondelgemstraat kunnen rijden, dat was een pak dichter geweest. Nu ja…

Tegen dan was het weer tijd dat Wolf ging liggen, dus reed ik maar opnieuw huiswaarts. ‘t Is toch nog echt niet in orde met hem, al kan hij met die nieuwe medicatie wel wat meer. Maar ik hoop vooral dat de kinesie begint aan te slaan.

Arme jongen…

We begonnen de dag met een zeer fijn ontbijt in ons eigen hotel: vooral de granola was zeer lekker, en volgens Bart de smoothie van rode biet met gember ook. Ik heb dat wijselijk aan me laten passeren.

Tegen half elf liepen we buiten, tegen elf uur hadden we elektrische fietsen gehuurd. Beste. Idee. Ooit. Ik heb het even nagekeken, en we hebben maar liefst 22 kilometer gefietst vandaag, in en rond Kopenhagen, fiets op fiets af, van hot naar her, 19 geocaches achterna. Onze tocht bracht ons eerst naar Christiania, waar Bart en ik vooral opgelucht waren dat wij daar niet hoefden te wonen. Al deed het ons eigenlijk wel sterk denken aan de cité waar ik als student ettelijke uren heb doorgebracht, met een straatexpositie en dergelijke.

We fietsten verder tot aan een oude vliegtuighangar, en besloten om daarna terug naar de brug te fietsen via een pad langs het water. Man, dat was ronduit prachtig! Je voelde je middenin de natuur terwijl je op vijf minuten van het stadscentrum zit. Het moet prachtig zijn om daar te wonen…

We fietsten verder, terug de stad in, langs een van de vele haventjes, en dokkerden vrolijk over de kasseien. Iets té vrolijk, want prompt viel Barts ketting van zijn fiets. Hij sakkerde, maakte zijn handen vuil, maar kreeg de ketting er niet op. Tegen dan was ik al terug bij hem – ik had het eerst niet gezien en was doorgefietst – vroeg hem om de fiets op zijn kop te zetten, nam een stylo, en legde de ketting er terug op zonder ook maar mijn handen vuil te maken. Jarenlange oefening als student in Gent :-p

We waren niet zo ver van ons hotel, dus zijn we eerst even terug gefietst om zijn handen grondig te wassen en een reservekabeltje op te halen om mijn iPhone op te laden. Die geocache app zuipt batterij, en de mijne is al niet meer in goede staat, en nu was mijn kabel nog gesneuveld ook.

Enfin, we fietsten nog maar eens over de brug, en gingen toen opnieuw in havengebied, en daarna blijkbaar in militair gebied, waar een heus fregat ligt, maar ook een onderzeeër en wat oud militair gerief. Wel eens wijs om te zien!

We fietsten het hele eind terug, want we zaten eigenlijk in de verlaten gewesten, doken terug de eigenlijke stad in, en gingen iets eten. Mental note: een croque monsieur in Denemarken, daar leggen ze een dikke laag gegratineerde witte kaassaus over. Bizar!

We reden dan maar eens richting Kastellet, voorbij de koepelkerk die je van zowat overal in Kopenhagen kan zien, vonden nog een andere kerk volledig bekleed met vuursteen, zagen in de verte een pruts van een meermin die omgeven was door massa’s volk, deden een serieuze fietstocht met nog wat caches, en dronken iets bij Dag H., buiten het toeristische deel. En warm!

En toen was het stilaan welletjes, fietsten we door een wel heel rustig park – ook wel kerkhof genoemd – naar een meteoriet, en toen viel Barts fietsbatterij plat. Hmm. We haastten ons richting fietsverhuurder, waar we gelukkig prompt verse batterijen kregen – ze sloten om half zes, en het was vijf voor – gingen even rustig in de kamer ons opfrissen en omkleden, en reden toen rustig richting Bror, een bijzonder hip maar zeer lekker restaurant dat Bart al op voorhand had uitgezocht.

Misschien een hoog hipstergehalte, maar wel lekker.

Gefrituurde stierenkloten? Check!

Maar het mooiste waren de twee briefjes die Merel had meegegeven aan Bart. Het eerste moest hij voorlezen op onze huwelijksverjaardag, het tweede moest hij me afgeven, netjes opgevouwen en met een rekkertje rond. Het is zo’n lief romantisch zieltje, mijn Merel…

We fietsten terug, ik blogde een beetje en las, en dat was dat voor een prachtige dag in Kopenhagen.

Goh, als we eerlijk zijn, was deze dag toch minder dan gisteren.

Het ontbijt was nochtans weer super in orde, en tegen half elf zaten we op de fiets. Ik haalde wel eerst zonnecrème, want we zijn allebei serieus verbrand van gisteren. We hadden er eigenlijk totaal niet op gelet, geen van beide.

We fietsten een eindje door, verzeilden in een food market, dronken een koffie, zochten wat geocaches en meanderden op die manier doorheen het stadscentrum, en stelden vast dat gans dat toeristische Veldstraatgedoe echt niks voor ons is. Alleen in een fantastische larpwinkel zijn we een tijdje blijven hangen. Serieus zeg, wat een zaligheid!

Twee grote verdiepingen vol met larpgoodness, bij de benedenverdieping ben ik zelfs vergeten foto’s te trekken…

We fietsten/wandelden nog wat verder, vonden niks naar onze goesting om te eten, en fietsten dan maar terug naar de foodmarket om daar ter plekke bereide sushi te eten. Vooral Bart was in de zevende hemel. Al moet ik toegeven dat dat extra bordje groene asperges in tempura niet bepaald slecht was :-p

Bon, we deden verder een tocht doorheen de binnenstad, en bleven bij ons standpunt dat dat toch niet echt ons ding was. Veel volk, en gebouwen zoals in elke andere stad, zoals bv. Gent. Tsja, wij zijn verwend, zeker?

We reden dan maar tot aan het parlement, en dan verder tot aan het huidige koninklijke paleis Amalienborg, waar we net de wissel van de wacht zagen, en mijn fiets natuurlijk knal in de weg stond.

De zonnecrème was misschien niet echt nodig geweest, het was bewolkt en zo’n 21°, maar aan de andere kant waren Barts armen en mijn nek toch echt wel té rood om enig risico te nemen.

Tegen half vijf waren we weer in de buurt van ons hotel, en dronken we een koffie met zicht op het water en het nieuwe theater.

Bart was tegen dan doodop van al het rondgehos en ging een uurtje liggen, maar ik had nog steeds meer dan genoeg energie, dus ik sprong nog een uurtje op de fiets om nog wat extra caches te zoeken, en ze dan gefrustreerd niet te vinden. Maar bon, tegen zessen was ik terug, en tegen kwart voor zeven reden we de vijf kilometer naar het restaurant. Lang leve de elektrische fietsen zeg!

Formel B was meer dan de moeite. Geen idee of het een ster heeft, maar anders zal dat nog wel komen.

Helaas was het intussen beginnen regenen, en zijn we dus in de regen naar het hotel teruggefietst. Op het einde zijn we nog snel in het donker en de regen een cache gaan oppikken, eentje die op zowat het drukste plekje van gans Kopenhagen ligt. We hadden het al geprobeerd, maar altijd veel te veel volk natuurlijk. Maar donker + regen = ideaal!

Tegen elven waren we terug op onze kamer, lekker droog en rustig.

Het werd een maandagochtend zoals elke maandag zou moeten zijn: traag, sloom, met cornflakes en niks haastigs… Eten moest er ook al niet gekookt worden wegens overschot van gisteren, alleen opwarmen dus.

Maar rond een uur of twee stapten Merel en ik de auto in, en reden we naar Oostakker. Dat gebeurt wel vaker als we nieuwe kleren nodig hebben: nogal wat winkels, zowel kleren als schoenen, op een rij. Nu moest ik echter bij Partena zijn om allerhande prutsen in orde te brengen, en had ik een afspraak om half vier. Merel en ik waaiden dus eerst binnen in de C&A (en vonden niks), en gingen dan maar twee koptelefoonverlengkabels halen in de Mediamarkt. Ik geef het u op een briefje: het is gewoon hemels als die irritante stemmetjes van Disney Channel of zoiets enkel voor haar hoorbaar zijn ^^

We liepen nog even de E5 Mode binnen (niks), en gingen dan voor het papierwerk. En daarna… had mevrouwtje honger, en zijn we dan maar de Colmar binnengestapt, waar ik 18 euro betaalde voor een koffie, een Fanta en twee dessertbordjes. Toegegeven, het dessert was uitgebreid, maar ik vind dat niet weinig, nee.

Enfin, we genoten, maar hadden het wel gezien wat het shoppen betreft. Dan maar richting geocaches: de eerste bracht ons naar een visvijver, waar Merel een balletshow ten berde gaf, en zij de cache opduikelde.

En toen stelden we tot onze grote verbazing vast dat er nota bene drijfzand is in Oostakker! Moh!

Daarna reden we een klein beetje verder, richting executieoord, waar ook een geocache ligt. Ik had al vaak de wegwijzer zien staan, maar nog nooit bij stilgestaan wat daar precies mee bedoeld wordt.

Wel… Laat ons zeggen dat Merel en ik onder de indruk waren, en dat ik haar veel rond de oorlog heb moeten uitleggen. Maar daar ga ik echt een aparte post aan wijden, want dat heeft het echt wel verdiend. En een vermelding op Gentblogt.

We moesten ons nog reppen om tegen kwart voor zes thuis te zijn, zodat ik snelsnel mijn voeten kon wassen en Wolf en ik tegen zes uur bij de kinesist stonden.

En daarna? Toen was er een salade van mijn liefje!

Wat doet een mens als zij met haar dochter tijdens de zomer in een nietsontziende stortbui verzeilt? Dekking zoeken, natuurlijk. Maar wat als er zo niet meteen dekking te vinden is? Wel, dan ben je heel erg blij dat er op de hoek een winkel blijkt te zijn die je nog nooit gezien had, maar waarvan de deur uitnodigend openstaat, en de eigenares je vriendelijk binnen wenkt.

En dan sta je daar, druipend, te midden van een schitterend pareltje, en ben je met nog net niet open mond naar de handtassen aan het staren die aan de muur hangen. Want dat, dat zijn duidelijk handgemaakte unieke stukken, zoveel is duidelijk.

Terwijl buiten de plensbui het beste van zichzelf geeft en de Gentse Feesten totaal uitgeregend worden, krijg ik zowaar een heuse rondleiding door winkel en atelier van Pearl, de handtassenmaakster in kwestie. En jawel, de liefde voor het vak is duidelijk te merken.

Zijn ze goedkoop, die Paarl handtassen? Nee, maar dat kan ook niet anders: eigen ontwerp, handgemaakt, in een hoge kwaliteit leder. Het is duidelijk iets anders dan wat je in de gemiddelde schoenwinkel vindt, en een pak origineler dan de zoveelste Delvaux of Gucci. Ik vind ze prachtig, maar ik heb niet meteen een handtas nodig, en het budget is er ook niet. Maar de prijs is wel correct, naar mijn bescheiden mening.

Wat ik wel weet, is dat ik de webshop in de gaten ga houden, en dat ik misschien wel zo’n tas op mijn verlanglijstje voor kerst of zo ga zetten. Want ja, ze zijn effectief prachtig, en desnoods laat ik gewoon een van de modellen in zelfgekozen kleuren maken. Ik denk er nog over na…

Zoek je dus een originele, handgemaakte en vooral ook Gentse handtas in hoge kwaliteit, waai dan eens binnen in Nieuwland, aan de MIATbrug. U hoeft echt niet te wachten tot het nog eens aan het stortregenen is.

Paarl Handbags with a twist
Nieuwland 1
9000 Gent, Belgium

(En is dit schaamteloze reclame? Misschien wel, maar dat heeft Pearl keihard verdiend, gewoon door die deur open te zetten alleen al.)

Merels kamer was een puinhoop. Ik bedoel maar: een puberkamer had er niks aan. Daarom had ik maandag al haar rommel gewoon centraal op haar tapijt in haar kamer gegooid, en de oppervlakten zelf allemaal netjes opgeruimd en schoongemaakt. Toegegeven, de hoop was bijna een meter hoog, jawel. Ze keek ernaar, zuchtte, en begon op te ruimen: de stiften bij de stiften, de kleren in de kast, de poppen netjes bij elkaar, de diadeems op hun plaats in de badkamer…

Terwijl ik zelf aan het opruimen was, had ik vastgesteld dat de oude tafel die ze gebruikte als bureau, eigenlijk echt wel aan vervanging toe was. We hadden het ding destijds gekocht om als luiertafel en badjestafel in de badkamer te dienen, en ze is dus al meer dan tien jaar oud. Dat is er ook aan te zien: een poot staat onherstelbaar scheef, de laminaatrandjes zijn eraf en het blad is volledig gekrast. Mja.

Haar kamer is nu wel anders ingericht, maar bon.

Ik beloofde Merel dat ze een nieuw bureau ging krijgen, als ze haar kamer volledig netjes opgeruimd kreeg. Wel, ik denk dat ze ongeveer tien minuten heeft lopen dansen. En ja, die kamer was effectief ook helemaal opgeruimd tegen vandaag.

En dus gingen mijn jongedame en ik vandaag richting Weba, om te kiezen. Eigenlijk is dat een fout woord, want ze had één bepaald bureau gezien bij het binnenkomen, en dat was dat.

Ik deed nog wel de moeite om alle andere te bekijken, maar eigenlijk was dat een formaliteit.

Alleen… het bureautje was toch wel niet op voorraad, zeker? Je had haar beteuterd gezicht moeten zien. Maar het moest gelukkig niet besteld worden, er stonden nog exemplaren in de winkel in Deinze, en dus ging het zaterdagvoormiddag wel binnenkomen. Goh, daarop kon ze wel wachten, vond Merel. Maar ik denk dat ze toch wel weer de hele Weba door gehuppeld heeft.

Mijn prinses…

De kogel is door de kerk: ik heb me net een elektrische fiets gekocht!

Zo snel? Yup, zo snel. Ik was gisteren mijn (gewone) fiets gaan binnenbrengen bij de fietsenmaker omdat de rem sleept en de versnellingen niet goed werken. Daar stond er een elektrisch exemplaar dat normaal gezien 2300 euro kost, en nu “nog maar” 2000. Dat vind ik algelijk veel geld voor een fiets. En ‘t is niet dat ik hem zo mooi vond.

Maar na het vrolijk rondgefiets in Kopenhagen en na met Barts fiets naar huis te zijn gekomen van Ode Gand, was er iets in mij beginnen kriebelen. Ja, fietsen is te lastig, ik geef het toe. Toch om naar school te gaan. ‘t Is maar vijf kilometer, maar op 4.5 km zit er een venijnige brug. Ik geraak die wel op hoor, daar niet van, maar als ik dan mijn fiets parkeer aan ‘t school, ben ik meteen kletsnat van ‘t zweet, en dat is heel vervelend om voor de klas te gaan staan. “Vertrekt dan wat vroeger?” hoor ik u denken. Wel, iedereen die zijn leven deelt met een Rombautje, zal u hierbij op hoongelach onthalen. ‘t Is niet dat ik dat niet wil, het lukt me gewoon niet. Nog nooit, en na 46 jaar verwoed proberen om eens niet op de valreep ergens toe te komen, heb ik er me bij neergelegd dat dat ook niet meer zal lukken.

Met zo’n elektrische fiets heb je wel nog de beweging, maar niet meer de inspanning, en zweet je dus niet. Zalig. Je verbrandt er ook wel geen calorieën mee, maar alla.

Bon, deze voormiddag ben ik binnengestapt in Huis Tange, een fietsenwinkel die al van in het begin elektrische fietsen doet, nog lang voor er sprake was van een hype. Al bij het binnenkomen zag ik een heel simpel, matzwart elektrisch model staan, en, ik geef het toe, ik was meteen verliefd. De oudere man achter de toonbank gaf me heel vriendelijk een uitleg, en vroeg om eens anderhalf uur vrij te maken. Dan ging hij met mij gaan fietsen, en kon ik zelf het verschil merken tussen middenmotor en voorwielmotor. Liefst bracht ik zelfs nog een maat of een vriendin mee, want dan konden we drie of vier modellen uitproberen. Ik knikte instemmend, maar vroeg toch langs mijn neus weg hoe veel die matzwarte fiets kostte. “Ah”, zei hij, “ge pikt er meteen de goedkoopste uit: een prima basismodel zonder toeters of bellen. Weete? Laat uw sjakosj hier achter den toog, en gaat er ne keer een rondje mee doen. Dan voelt ge het zelf of het iets voor u is”.

Zo content als een katjen fietste ik iets later gezwind door de Wondelgemse wijken: dit was inderdaad de fiets die ik wou, eentje zoals in Kopenhagen, met dus voorwielmotor. Voor 1199 euro. Nog genoeg, maar bon, daar kon ik mee leven. Al werd dat bedrag iets later toch nog 1350 euro: een zwaardere batterij die dus ook langer zou meegaan. Tsja.

Terug in de winkel kocht ik dus de fiets, en verklaarde ik dat ik hem nu nog moest pimpen: een opvallende fiets met bloemen en felgekleurde fietszakken wordt immers minder snel gepikt. De man keek eens naar mij, haalde een groooote fietsbel uit, stak die in mijn handen, en verklaarde: “Voila, een gruute belle veur een gruute klokke! Ge krijgt ze van mij!”
Ik ben in de lach geschoten, maar vond het wel een mooie geste. En een mooie bel ^^

Ik mag de fiets normaal gezien morgen ophalen. Yay!

Het was er niet meteen het ideale weer voor, maar Merel wilde toch met mij ‘t stad in tijdens Wolfs muziekles. Reden? Pepernoten van de Hema, tiens. Daar zijn de kinderen momenteel verzot op, Merel op kop, en dus, ja, liepen wij onder een paraplu richting Hema. Daar werden grote zakken pepernoten gehamsterd, pepernoten in een chocoladejasje, en marsepeinpatatjes. Daarvoor waren we eerst een half uur gaan aanschuiven in de Avothea voor een simpele inlichting. Pokkedruk, en onderbemand. Tsja.
Intussen was het weer echt ongezellig geworden, en liepen we dus maar door naar het Mariott. Dat was ons een tijdje geleden aangeraden als rustiger alternatief voor de Labath. Op zich was het er inderdaad rustiger, maar voor de prijs hoef je het niet te doen: 4 euro voor een koffie verkeerd (tov. 3.20 in de Labath) maar dan krijg je er wel wat lekkers bij.

Het voordeel is wel dat Merel er ook een doodgewone limonade kan krijgen, want in de Labath is er niet echt iets dat ze graag drinkt. Enfin, zij zette zich te kleuren, ik zette me te lezen, de gerante was een ongelofelijk sympathieke dame, en samen wachtten we dus op Wolf. Die maar niet afkwam, en bij het Reylof stond, zo bleek. Een telefoontje later voegde hij zich bij ons, dronk ook nog een chocomelk, en reden we naar huis.

Na het eten was het buiten nog altijd zo’n motregen waar je doornat van wordt, maar bon, ik laadde toch alle drie de kinderen in de auto: de jongens moesten dringend nieuwe winterjassen hebben, en Merel wilde graag mee. Wij dus naar Lochristi, met als eerste stop de C&A. En jawel, na wat rondkijken vond Wolf daar een jas die hem meteen aanstond: donkerblauw, in stof, een beetje een duffelcoatmodel maar dan de modernere versie. Ze houden allebei niet van die gladde stof, en van die michelinbanden, en ook niet van het bomberjackmodel. Ik volg hen daarin. Ook Kobe zag deze jas wel zitten, maar ging toch nog rondkijken zodat hij niet dezelfde jas als Wolf zou hebben. Ook Wolf wilde graag nog even verderkijken: wie weet was er een jas die hij nóg beter vond. Wij dus in de regen nog naar de Bel&Bo, JBC, H&M en nog wel een paar, maar nee, we keerden uiteindelijk toch terug naar de eerste, waar de jongens dus weer allebei dezelfde jas kochten. 49 euro ‘t stuk, dat valt goed mee. Wolf kreeg er ook nog twee sweaters en Kobe eentje: stevige kwaliteit voor ocharme 9 euro, dat zal ook wel niet helemaal koosjer zijn qua productie.

Enfin, tegen vier uur weer thuis: herfstweer om warme chocomelk te drinken en onder een dekentje in de zetel te kruipen, maar nee hoor, mijn stratengeloop was nog niet ten einde.
Ik moest namelijk nog naar Brugge, voor de vijftigste verjaardag van Stefaan. Die zit in het Hallebaardiersgilde, en die hebben het knapste clubhuis ooit, waar hij zijn feestje kon geven. Veel gekletst – uiteraard -, fantastische ter plekke gebakken pizza gegeten, en een fijne avond gehad. En de locatie, daar ben ik inderdaad stikjaloers op. Zeg nu zelf…

En mijn voeten? Ja, die begonnen wel zeer te doen, ja :-p

Dat man en kinderen goede smaak hebben, jawel!

Voor mijn vorige verjaardag had ik een cadeaubon gekregen van M.A.R.T.H.A., een van mijn favoriete winkeltjes in de binnenstad. Je koopt er juweeltjes, sjaals, mutsen, dat soort dingen, maar voor een hele fijne prijs. De juwelen zijn niet met edelstenen, maar wel originele dingen, en dus niet duur.

Een paar weken geleden ben ik er met Merel op een zaterdagvoormiddag binnengestapt, en heb een keuze gemaakt. Ik had dringend nood aan eenvoudige zwarte of zwart/zilveren kettingen voor op de meeste van mijn kleren. Ik heb er drie uitgezocht, en ik heb zelfs nog 30 euro over…